Tyle, że te 300 m² „szczęścia” nakłada ograniczenia dla wybujałej fantazji oraz niepohamowanego apetytu na posiadanie chociaż części tych roślin, które urzekają i mamią swoją różnorodnością i niepowtarzalnym pięknem. Na działce, obok gatunków owocowych (m.in. jabłonie, porzeczki, truskawki), znalazło się miejsce dla najciekawszych, ulubionych drzewek i krzewów ozdobnych (m.in. różaneczników, azalii, hortensji, róż, berberysów, jałowców, żywotników, świerków) przeróżnych bylin (m.in. floksy, piwonie, tawułki, irysy, funkie, sasanki, słoneczniczki, liliowce) i roślin sezonowych (m.in. begonie, petunie, cynie, lobelie, kocanki, celozje). Ze względu na ograniczone możliwości nasadzeń w gruncie, wiele roślin uprawianych jest w ponad stu pojemnikach i donicach wkomponowanych w zieleń działki. Pamiętając o skażeniu gleby przez kilkuwiekową eksploatację górniczą i wielkoprzemysłową Górnego Śląska, moje ulubione pomidory i inne najważniejsze warzywa, uprawiam tylko w tunelu foliowym.

Nie tylko rośliny

Ponieważ kocham również kamienie, są one wszechobecne – duże, mniejsze i zupełnie małe kamyki – jako elementy krajobrazu oraz kolekcja z różnych stron Polski i świata. Wzbogacana corocznie przez przyjaciół i znajomych wracających z wczasów i dalekich podróży. Pełno więc misek, miseczek i różnych pojemników z kamieniami w różnych częściach działki. Na działce znajduje się niewielka drewniana altana (ok. 10 m²) z przylegającym tarasem, tunel foliowy (ok. 18 m²), małe oczko wodne z pomostem, niekończący się właściwie skalniak, suche murki kamienne, studnia z kamiennym otoczeniem, utwardzone łamanym kamieniem ścieżki – łączące w całość wszystkie części działki. Świadomie nie nadużywam tzw. „stolarki ogrodowej”, by utrzymać jednolity, podgórski charakter działki. Unikam wrażenia, że rośliny są tylko uzupełnieniem budowli ogrodowych, często zbędnych.

Magiczny ogród

Relatywnie niewielka przestrzeń działki zachęciła mnie do jej pozornego powiększenia, poprzez różnorodność nasadzeń i stworzenie wielu mniejszych przestrzeni. Zaaranżowałem więc około 9–10 zakątków, pozornie jakby odizolowanych od siebie, jednak przechodzących płynnie w jedną całość. Za każdym niemal drzewem, zakrętem czy rogiem domku, otwierają się coraz to nowe widoki i kuszą do dalszego zwiedzania oraz skupienia się nad detalami. Odwiedzający to miejsce goście nie mogą uwierzyć, że to taka sama powierzchnia działki jak wszystkich wokół. Nie można bowiem omieść mojej działki jednym spojrzeniem, gdyż nieustannie kusi ona do zapoznania się z jej różnorodnością i wielością rozwiązań przestrzeni. Ten zabieg stworzył naprawdę „zaczarowany ogród”, czy „bajkę”, których to określeń używają często działkowi goście. Wydaje się niemożliwe, by ogród zmieniał się tak dynamicznie nie tylko w zależności od pory roku ale również pory dnia, pogody, oświetlenia, czasu przekwitania jednych a rozkwitania innych kwiatów. Tworzy się za każdym razem ten swoisty nastrój, pogłębiany przez nieustające ptasie koncerty, odgłosy żab, brzęczenie pszczół i owadów, szelest wiatru w liściach i gałązkach, cykady o zmierzchu czy szum deszczu i nieodłączne zapachy kwiatów, igliwia i gleby. Aż trudno uwierzyć, że już kilkaset metrów dalej wznoszą się ogromne kominy dużych zakładów przemysłowych i słychać hałasy tętniącego życiem miasta.

Ten 300-metrowy skrawek ziemi, urządzony i pielęgnowany według własnych gustów i pragnień przez dziesiątki lat, łagodzi obyczaje i uwrażliwia duszę.

Wiesław Sierota